Een staande man, met de armen gestrekt langs het lichaam, heeft de ogen gesloten: hij wacht op een dodelijk schot. Met deze uiterst eenvoudig gehouden figuur, zonder enige theatraliteit, dacht Andriessen het best de dieptragische gebeurtenis te kunnen herdenken die plaatsvond op de plek waar het definitieve beeld kwam te staan: de Dreef te Haarlem. Daar werden in 1945 vijftien van verzet verdachte Nederlanders zonder proces gefusilleerd door de Duitse bezetter. Dit was uit wraak na een dodelijke aanslag van het verzet op een collaborateur. Andriessen: ‘Ik maakte eerst iets van een vrouw met fakkel en zo, maar verwierp dat idee gelukkig. Toen zag ik in een tijdschrift een foto van een jonge Griekse verzetsstrijder op ’t ogenblik dat hij gefusilleerd werd. Dat was een foto alleen van zijn hoofd. Ik vond toen dat ik dáárvan uit moest gaan en maakte een ontwerp ter grootte van 78 cm. Na de goedkeuring van het comité maakte ik het beeld ter grootte van 1.90 meter. Ik moet hier onmiddellijk aan toevoegen dat het kleine beeld véél en véél beter is en dat daarin meer dan in ’t grote beeld het al dood zijn – van de wereld af zijn – tot uitdrukking komt. Overigens merk ik wel dat dit gevoel toch uit het grote beeld wel op mensen overkomt.’