Henri Frédéric Boot (1877-1963) werd gezien als een excentrieke schilder. Na een korte studie klassieke talen, ontwikkelde hij zich tot een schilder van aandachtig uitgewerkte stillevens en portretten. Vooral de stillevens, vaak toevallige hoekjes van zijn overvolle atelier, zijn typerend voor Boots opvatting over kunst. Een schilder moest in zijn werk vooral de schoonheid tonen van de alledaagse werkelijkheid. Het onderwerp deed niet echt ter zake. Boot was in zijn kunstopvatting verwant aan de stroming der Tachtigers, met schrijvers als Lodewijk van Deyssel. Ook levensbeschouwingen uit de klassieke oudheid over onthechting en gelatenheid zijn in Boots levensopvattingen duidelijk terug te vinden. Boots had een opvallend grote invloed op kunstenaar Kees Verwey. Voor beiden was het stilleven het ultieme genre; het stelde niet alleen hoge eisen aan de precieze observatie, maar vooral ook aan de ruimtelijke weergave van de voorwerpen in een heldere, intieme ordening.