De installatie Marcel bestaat uit een meer dan levensgroot zwart-wit portret dat hoofd en schouders van een naakte, bebaarde man toont. Zijn open mond en gesloten ogen geven hem een expressie die tussen pijn en extase ligt. De foto dient als projectiescherm voor een korrelige homevideo waarop een groep junks in een donkere steeg te zien is. Hun verrichtingen zijn heimelijk vastgelegd vanuit een keukenraam. Op een geluidsband prevelt een man in een toestand van halfslaap. Doordat beeld en geluid in loops draaien die niet synchroon lopen, is er nooit een samenhang. Schipperend tussen empathie en walging voor de junks probeert de man voorbij de grenzen van zijn eigen blikveld te kijken.

Arnoud Holleman (Haarlem, 1964) onderzoekt hoe je door middel van taal de beleving van bepaalde beelden kunt beïnvloeden. Hij gebruikt hiervoor vaak bestaand beeldmateriaal dat op deze manier een andere interpretatie krijgt. Zoals veel werk van Holleman is Marcel een eigensoortig portret. Het stelt vragen over verslaving en lethargie, authenticiteit en auteurschap, beeld en taal.

Marcel kwam tot stand in samenwerking met Inez van Lamsweerde, Vinoodh Matadin, Marcel Musters en Jeroen Willems. De installatie werd eerder getoond in Amerika en was in De Hallen Haarlem voor het eerst in Nederland te zien.