De Haarlemse schilder Kees Verwey (1900-1995) geldt als één van de beste portrettisten van de twintigste eeuw. Hij wist als geen ander karakters te treffen. Honderden portretten heeft Verwey in zijn lange leven gemaakt.

In 2005 werd, tien jaar na zijn overlijden, een selectie gemaakt van 35 vrouwenportretten. Portretten van zijn moeder, zijn vrouw Jeanne, van vriendinnen, van willekeurige vrouwen die hem intrigeerden en portretten die hij in opdracht gemaakt heeft.

De schilderijen en aquarellen waren afkomstig uit de collecties van de Stichting Kees Verwey en het Frans Hals Museum.

De mooiste portretten zijn die van de enkele vrouwen van wie Kees Verwey echt gehouden heeft, die hij lief had. Dat waren zijn moeder en zijn vrouw Jeanne. Daarnaast zijn treffende, soms frappant gelijkende portretten van vrouwen voor wie Verwey een combinatie van bewondering en genegenheid koesterde. De emotionele relatie tussen de kunstenaar en zijn model spreekt uit de portretten van bekende vrouwen als de beeldhouwster Charlotte van Pallandt, de kunstcritica Mathilde Visser, de schilderes Coba Ritsema.

Kees Verwey groeide op in een cultureel intellectueel milieu. Via zijn beide beroemde ooms, de dichter Albert Verwey en de architect H.P. Berlage raakte hij van jongs af aan vertrouwd met de Tachtigers.

Diepe indruk maakte het werk van de schilders die licht en stemming adoreerden: hendrik Breitner, Floris Verster, Willem Witsen en ook Isaac Israelsd en Jacobus van Looy. Deze indruk en de grote bewondering voor de Haarlemse schilder Henri Fréderic Boot, van wie hij in 1923 de eerste lessen kreeg in observeren, hebben de basis gevormd voor de schilderkunst van Kees Verwey.

De ‘late Tachtiger’ Kees Verwey sloeg kortstondig modernistische zijwegen in, ook in het schilderen van portretten. Maar telkens keerde hij terug naar zijn wortels die liggen in een Hollandse traditie.

Verwey adoreerde het licht, hechtte aan de vormvastheid van de dingen en was in zijn portretten waarheidsgetrouw. Zijn leven lang heeft hij zijn ogen geslepen om de dingen en de mensen te doorgronden. ‘Het oog is een instrument dat steeds scherper wordt naarmate het voortgaat met kijken’. Door zijn manier van kijken en de gesprekken tijdens het poseren ontstond een relatie tussen de schilder en zijn model. ‘Een goed portret maak je samen’ was de stelling van Kees Verwey.