Hellen van Meene (Alkmaar, 1972) is bekend geworden door haar foto’s van jonge meisjes. Haar meest recente serie was van 20 april t/m 16 juni 2002 in De Hallen Haarlem te zien. Het waren 31 foto’s van meisjes die zij in februari 2000 in Japan heeft gemaakt. De serie is gemaakt op uitnodiging van de Japan Foundation. Deze stichting heeft haar als eerste buitenlandse kunstenaar gevraagd een tentoonstelling te maken voor het Japanse Paviljoen van de Biënnale voor Architectuur in Venetië. Het centrale thema van deze Biënnale was ‘City of Girls’. Na New York en Edinburgh was de deze serie met deze tentoonstelling voor het eerst in Nederland te zien.

Hellen van Meene fotografeert meestal meisjes op een leeftijd dat zij zich bewust worden van hun sexualteit. De meisjes zijn vaak nog kwetsbaar, speels en onbevangen. Maar in hun (jeugdige) onbevangenheid is de ontluikende erotiek duidelijk zichtbaar. Dit thema is spontaan en intuïtief ontstaan. Zelf zegt zij: ‘Ik voel me met hen verwant, ik begrijp ze beter, ik zie in hen mezelf terug.’ De foto’s zijn niet bedoeld als portretten, vandaar dat ze ook geen titel hebben. Hellen van Meene is er niet op uit om uitdrukking te geven aan hun persoonlijkheid of gemoedstoestand, maar is op zoek naar sfeerbeelden en daarin zijn de meisjes niet meer dan figuranten. De foto’s worden door haar tot in de kleinste details gearrangeerd. Veel aandacht besteedt zij daarbij aan de enscenering, de positiebepaling, de kleur van de kleding, de blik en de houding van het model. Het gaat haar vooral om de lichtval. Hellen van Meene begint meestal met een bepaald idee aan een foto, evenwel houdt zij zich daar niet strikt aan. Tijdens het fotograferen laat zij het toeval een belangrijke rol spelen, zoals de speling van het licht op een blanke huid, plotseling opkomend kippenvel in de vrieskou, een onverwachte blauwe plek op een arm of handen die vervormen in water.

In 2000 heeft Hellen van Meene een serie van 31 foto’s gemaakt tijdens een verblijf van drie weken in Japan. De werken zijn ondermeer gemaakt in Tokio, Kyoto en Osaka. Zij heeft Japanse meisjes gefotografeerd op een manier zoals zij dat ook in Nederland doet. “Meisjes die ik op straat tegenkwam en die ik interessant vond heb ik spontaan gevraagd om te poseren. Soms ging het wat stroef, maar in de meeste gevallen verliep alles soepel. Soms had ik van tevoren een locatie in mijn hoofd, maar vaak ook was de plek puur toeval. Je wordt in zo’n situatie gedwongen te improviseren Het is een kwestie van kijken en direct reageren.”