In het Kabinet werd uit de eigen collectie de film Olland (2007) van Joost Conijn vertoond. De film volgt drie Nederlandse mannen – Joost Conijn, John Treffer en Rogier Waltrecht – op een fietsreis door het Rifgebergte in Marokko, waarbij ze vooral op sporen van hun eigen cultuur stuiten: Marokkanen die ooit als immigrant in Nederland hebben gewoond en later zijn teruggekeerd naar hun eigen land.

Terwijl de vreemdelingen elkaar leren kennen en samen thee drinken of eten, wordt de ontmoeting een eenvoudig gebeuren tussen gasten en gastheer. Wat beide partijen uiteindelijk delen – naast een verfrissing en wat rust – is de herinnering aan een afwezig land. Weg van Nederland vallen delen van het verleden samen dat ze achter zich hebben gelaten.
Op kussens gezeten, thee drinkend, al gebarend en etend aan een grote tafel worden de Nederlandse gasten en de Marokkaanse gastheren levende lagen in de historie van Nederland, van de invoer van gastarbeiders tot de uitvoer van toeristen. Om die gemeenschappelijke geschiedenis boven te krijgen, maken Conijn en z’n medereizigers gebruik van de fiets, waardoor ze al wegrijdend van huis er toch dichter bij komen. Met deze film wil Conijn een tegenbeeld tonen, of een vollediger beeld van Marokkanen dan de beeldvorming die in Nederland overheerst.

Joost Conijn (Amsterdam, 1971) lijkt altijd onderweg te zijn. In tegenstelling tot de meeste reizigers bouwt Conijn liefst, voor hij vertrekt, z’n eigen vervoermiddelen, of het nu een houten auto of een vliegtuig is. Conijns oeuvre beweegt zich heen en weer tussen vertelling en mechanica, tussen geografie en natuurkunde, tussen de welwillendheid van onbekenden en de mazzel van goed weer.
De filmverslagen zijn documentair van stijl; er is veel geïmproviseerd en de reacties zijn spontaan. Zijn observerende en documenterende benadering is niet afstandelijk of ongeëngageerd: Conijn is als kunstenaar op zoek naar spanningsvelden.