Jörg Immendorff (Bleckede, 1945) schildert eigentijdse historiestukken. Het zijn allegorische visioenen van de maatschappelijke werkelijkheid, situatieschetsen van de problemen die de huidige tijd beheersen. Hij wil in zijn werk bestaande normen en waarden ter discussie stellen en kritisch doorlichten.

Immendorff tilt zwaar aan de maatschappelijke verantwoordelijkheid van de kunstenaar. Het is immers zijn overtuiging dat in deze getroebleerde wereld alleen de kunst nog een waarborg kan zijn voor de geestelijke ontwikkeling, die moet leiden tot een menswaardiger samenleving.

Om een zo breed en effectief mogelijk bereik te hebben, probeert hij zijn bezorgdheid over het defect van de wereld én de kunst zo concreet mogelijk weer te geven. Hij heeft een eigen, direct aansprekende beeldtaal ontwikkeld – realistisch, voor iedereen verstaanbaar en begrijpelijk – zonder daarbij een moreel of ethisch gelijk uit te spreken.

Deze aanpak, maar vooral ook zijn stelling dat kunst een dienende functie moet vervullen, is hevig bekritiseerd. Sommigen bestempelen zijn werk als populistisch en regressief. Anderen stellen het voor als traditioneel en behoudend omdat het niet zou passen in de veronderstelde modernistische context van oorspronkelijkheid en vernieuwing.

Immendorff heeft er evenwel geen behoefte aan een rol te spelen in het grote kunstdebat, laat staan dat hij zich wil conformeren aan de heersende artistieke opvattingen. Hij is een kunstenaar die het voorrecht om vrijuit te kiezen nooit zal opgeven en zich ook nooit zal laten opsluiten in de geldende idiomen, zelfs als hij zich daarmee buiten de gevestigde orde van de moderne kunst zou plaatsen.

De schilderijen, zoals te zien waren in De Hallen Haarlem, zijn vooral toegespitst op zijn persoonlijke geschiedenis als kunstenaar. Hij geeft, overigens niet zonder de nodige zelfspot, een somber en kritisch beeld van de patstelling waarin de kunst zich volgens hem momenteel bevindt. Ieder schilderij is als het ware een ‘bekentenis’ waarbij zijn diepgewortelde twijfel omtrent het eigen kunstenaarschap in allegorische bewoordingen tot uitdrukking wordt gebracht.

Jörg Immendorff maakte met mede-exposant Jonathan Meese, die in zijn groteske installaties nadrukkelijk verwijst naar de surrealistische schilderijen van Immendorff, een gezamenlijk werk waarin hun mythische wereldbeelden elkaar omarmen.