De kunstenaar Luuk Wilmering (Haarlem, 1957) toonde in het voorjaar van 2005 veertig collages, gemaakt met beeldmateriaal uit het Amerikaanse tijdschrift de National Geographic. De karakteristieke, geruststellende esthetiek van de foto’s in National Geographic maakt in de collages plaats voor meedogenloze beelden van een chaotische wereld, waar iedereen langs elkaar heen lijkt te leven. Daarmee vormen de collages een ironisch commentaar op National Geographic én op de niet-aflatende stroom nieuwsinformatie in de media waarbinnen het steeds moeilijker wordt een eigen standpunt in te nemen.

De wereld om ons heen wordt in de nieuwsmedia vaak geësthetiseerd, zelfs al het gaat om natuurrampen en dramatische gebeurtenissen. De werkelijkheid wordt daardoor geruststellender en minder bedreigend. Aan deze cosmetische benadering stoort Wilmering zich. Om die reden is hij enkele jaren geleden begonnen met het maken van collages die weliswaar een fictieve, maar een meer waarachtige wereld tonen. Wilmering gebruikt hiervoor uitsluitend foto’s uit National Geographic, omdat dit tijdschrift de esthetische verbeelding van de werkelijkheid tot zijn handelsmerk heeft gemaakt. Het bijzondere van deze met de hand gemaakte collages is dat de perspectivische verhoudingen kloppen. Bij een eerste vluchtige blik zien de collages er zelfs uit als foto’s die geknipt zijn uit National Geographic. Bij nadere beschouwing ziet de kijker echter een wereld, waarin schoonheid en lelijkheid, zachtmoedigheid en wreedheid, mededogen en onverschilligheid op een onnavolgbare manier naast elkaar bestaan. Met deze zeer eigenzinnige collages schept de kunstenaar een persoonlijke wereld; tezamen vormen ze een eigen ‘Personal Geographic’.

Het onderwerp van de collages is geïnspireerd op een zevenluik met voorstellingen van de werken van barmhartigheid geschilderd door de Meester van Alkmaar in 1504. In een eigentijdse beeldtaal drukt Wilmering aan de hand van dit thema zijn zorg uit over de onstuitbare globalisering van onze wereld en de ontmenselijking en vervreemding die dit tot gevolg heeft. Zijn collages lijken in eerste instantie haaks te staan op het werk dat hij doorgaans maakt: geënsceneerde foto’s van alledaagse gebeurtenissen en situaties. Het zijn vaak beelden van pech of eenzaamheid. De mensen in deze foto’s scheppen een eigen werkelijkheid, daartoe – zo lijkt het – gedwongen door de harde realiteit van het leven. Deze meedogenloze realiteit speelt in de collages de hoofdrol. Het lijkt misschien allemaal zwaarmoedig, maar daarvoor is geen plaats: Wilmerings werk is doordesemd van een eigenzinnige, bitterzoete humor.