Luuk Wilmering (Haarlem, 1957) is met een aantal fotowerken in de collectie van De Hallen Haarlem vertegenwoordigd. Tevens bestaat zijn oeuvre uit installaties, collages, geluidswandelingen, werken voor diacarroussel, en kunstenaarsboeken.
In de bescheiden tentoonstelling in het paviljoen van De Hallen was het merendeel van zijn boeken en multiples te zien.

Uitgangspunt van de boeken zijn vaak zelfportretten van de kunstenaar of portretten van zijn dochters waarin, zonder veel omhaal en op een humoristische wijze, verhaald wordt over aspecten uit het dagelijkse leven. Echter zonder sentimenteel te worden. Wilmering heeft oog voor de poëzie van een doodgewone handeling. Alle boeken zijn door hemzelf uitgegeven en meestal in kleine oplagen verschenen. Zijn werk is altijd heel precies samengesteld.

De boeken en multiples sluiten thematisch aan bij het andere werk van Wilmering. In zijn oeuvre gaat het vaak om kleine menselijke situaties, niets wereldschokkends, maar zo precies beschreven dat de opgeroepen intimiteit bijna ironisch overkomt. Het alledaagse leven als onderwerp, op zoek naar beelden waar we allemaal vertrouwd mee zijn.

Wilmering is in staat om onmacht treffend weer te geven. Onmacht om te kunnen handelen volgens de gangbare regels binnen het sociaal maatschappelijk verkeer. Voor de kijker roepen zijn afbeeldingen soms een ongemakkelijk gevoel op dat tot lichte gêne of verwarring kan leiden. En soms zijn de beelden tragisch en innemend in hun oprechtheid en duidelijkheid.

Zijn werk is gebaseerd op vragen die zijn eigen identiteit aangaan. De teksten zijn vaak een opeenvolging van allerlei verschillende herinneringen in de ik-persoon. Met zijn werk onderzoekt Wilmering zijn eigen positie als mens en als kunstenaar. De kunstenaar geeft geen antwoorden, maar ondertussen gedraagt het werk zich als een sjabloon waarin de kijker zich kan herkennen en wordt uitgedaagd zijn eigen leven te overdenken.
Ook neemt Wilmering het op voor de minder succesvolle mens, in een samenleving waarin geluk en succes voor iedereen als haalbare zaken worden voorgesteld. Wilmerings foto’s zijn beelden van pech en onmacht, van eenzaamheid of de angst daarvoor.