In het voorjaar 2006 gaven twee tegengestelde kunstenaars hun visie op de uitersten van leven en dood. Marc Mulders liet in zijn schilderijen de sensatie van de schepping zien, Sarah Lucas daarentegen verbeeldde in haar objecten de banalisering van de werkelijkheid.

Het project liet twee confronterende standpunten zien waarop kunstenaars hun betrokkenheid met de wereld betonen: tegenover de lelijke kant van het leven, zoals die door Sarah Lucas werd uitgelicht, stelde Marc Mulders de verbeelding van het mooie en het goede.

Marc Mulders (Tilburg, 1958) schildert de kringloop van het bestaan, doorgaans op het ritme van de seizoenen. Dood wild in het najaar en de winter, geplukte bloemen in het voorjaar en de zomer. In zijn meebewegen met de cyclus van opkomst en verval, sterven en wederopstanding, leven en dood schuilt het religieuze fundament van zijn werk: eerbetoon aan de schepping. In de verenpracht van de fazant, de zachte vacht van een konijn, het bloed van een geslachte os en de heldere kleurschakeringen van bloemen wil hij de majestueuze schoonheid van de schepping en de zinnelijkheid van het leven laten zien. Tegelijkertijd herinneren de gevilde hazen, de opengesperde everzwijnen, de geplukte fazanten en de verwelkte bloemen aan de onontkoombare sterfelijkheid en de tijdelijkheid van het bestaan.

In Haarlem waren circa dertig recente schilderijen en aquarellen van de Tilburgse kunstenaar te zien. Bovendien werd door Mulders een groot ‘stilleven’ opgesteld van echte bloemen (irissen, parkiettulpen, pioenrozen, ranonkels); een huisaltaar, waarbij stof langzaam neerdaalt op de zachte vacht van verwelkende bloemkelken.