In alle filmwerken die Pablo Pijnappel (Parijs, 1979) tot op heden maakte, staat een familielid of goede bekende van de kunstenaar centraal. Na films gemaakt te hebben over zijn opa (1921-1977), zijn stiefvader (Andrew Reid) en een familievriendin (Felicitas), traceert hij in Caiçara de wegen van zijn eigen vader, Walderedo Ismael de Oliveira. Caiçara is de naam van de geboorteplaats van Pijnappels grootvader, en van het familie-buitenhuis bij Rio de Janeiro.

Zo is het kunstenaarschap voor Pijnappel bij uitstek een manier om hoogst persoonlijke kwesties rondom identiteit en culturele ontheemding te onderzoeken, door het ontrafelen van zijn eigen geschiedenis. Geboren in Parijs uit een half-Nederlandse moeder en een Braziliaanse vader (die in Tokio woont) gebruikt deze kunstenaar zijn complexe achtergrond als inspiratiebron voor meeslepende vertellingen over excentrieke gelukszoekers.

De tentoonstelling Caiçara bestond uit twee delen: de 16 mm film Walderedo en een montage van oude 8mm films van Walderedo’s vader, Walderedo sr.

In de 16mm film Walderedo volgt Pijnappel twee verschillende sporen, waarin het heden en verleden door elkaar heen lopen. Eén spoor leidt hem naar zijn vader in Tokio, waar deze een dolend bestaan leidt als kunstenaar en gekweld wordt door zware depressies. Intieme huiselijke scènes, waarin Walderedo te zien is als echtgenoot van zijn Japanse vrouw en vader van hun twee kinderen, worden afgewisseld met buitenopnames van locaties uit zijn dagelijkse omgeving. Het andere spoor in de film behandelt Walderedo’s jeugd in het noorden van Brazilië, waar hij als zoon van een psychiater opgroeide in een artistiek-intellectueel milieu. Ook hier filmde de kunstenaar een breed scala aan exotische buitenlocaties, die samen een suggestieve collage van Walderedo’s geheugen vormen.

Anders dan in zijn eerdere films, waarin bestaand beeldmateriaal (vaak afkomstig uit het familie-archief) het belangrijkste bestanddeel vormde, is Walderedo grotendeels opgebouwd uit door Pijnappel zelf gedraaide 16mm-beelden. Deze beelden worden aangevuld met authentieke geluidsopnamen van Walderedo’s vader (de psychiater Walderedo sr.) en een voice-over van zijn Japanse vrouw Okmi. Zo ontstaat een omcirkelend, abstract portret van een gekwelde ziel die voelbaar dicht bij de kunstenaar staat – tegelijkertijd neemt de film te kijker mee op een mentale reis langs verschillende exotische plekken.

Naast de film Walderedo presenteerde Pijnappel een montage van Super 8-filmpjes die zijn grootvader, Walderedo sr., heeft nagelaten, en een diawerk waarin de kunstenaar een associatief verhaal vertelt op basis van tekeningen van zijn vader.