Frans Hals schilderde in 1664 de bestuurders van het Oudemannenhuis speciaal voor de regentenkamers van deze liefdadigheidsinstelling, nu de zalen 9 en 10 van Frans Hals Museum. De regentenportretten van Frans Hals zou je ‘site-specifieke werken’ kunnen noemen: kunstwerken speciaal gemaakt voor een bepaalde plek in een bepaalde tijd.
Pavèl van Houten (Bergen op Zoom, 1984) realiseert in het museum eveneens een site-specifiek werk, naar aanleiding van de tentoonstelling Frans Hals – Werk in uitvoering.
Pavèl van Houten zoomt in op het craquelé dat de huid van schilderijen kenmerkt. Craquelé is een grillig patroon van barstjes en haarscheurtjes in een glad oppervlak. Het ontstaat door veroudering, bijvoorbeeld van verf. Met de precisie en aandacht van een monnik of microbioloog documenteerde Van Houten lijnen en slijtageplekken op Hals’ nog ongerestaureerde Regenten van het St. Elisabeths Gasthuis (te zien in zaal 18). Met behulp van codes en tekeningen geeft hij hieraan een nieuwe waarde.
Dezelfde aandacht besteedt hij aan deze tentoonstellingsruimte. Je ziet het niet meteen, maar de deurlijsten en kozijnen vertonen eveneens craquelé . Zelf zegt hij hierover: ‘Zoals de verf van een schilderij scheurt, zo ontstaan er ook barsten in het zand, je huid of in een boombast. Door de focus te leggen op het craquelé wordt de aandacht weg gevoerd van het afgebeelde, en terug naar één van de basispatronen in de natuur.’
