Een selectie recente aanwinsten uit de collectie van De Hallen Haarlem werd dit voorjaar voor het eerst in het museum getoond. Werken van onder meer Pablo Pijnappel (F), Maaike Schoorel (NL), Pilvi Takala (FIN) (winnaar Prix de Rome 2011), Hans Scholten (NL), Guido Geelen (NL) en Ritsue Mishima (J) waren van 16 maart tot en met 3 juni 2012 te zien. De tentoonstelling omvatte zowel audiovisueel werk en fotografie, de twee belangrijkste aandachtspunten in het collectiebeleid sinds 2000, als schilderkunst en verschillende (glas)objecten. Tegelijk waren ook de solotentoonstellingen van Charles Atlas en van Hamid el Kanbouhi te zien.

Pilvi Takala (1981) speelt zelf de hoofdrol in haar videowerken. Ze verschijnt in openbare instellingen en door zich anders te gedragen dan verwacht of getolereerd, tracht ze de ongeschreven codes in onze samenleving bloot te leggen. Voor haar ontregelende installatie The Trainee (2008) werkte ze een maand als stagiaire voor de firma Deloitte. Slechts enkele personen binnen de organisatie waren op de hoogte van haar kunstproject. Takala’s aanwezigheid binnen de firma valt aanvankelijk niet op, omdat ze gewoon haar werk lijkt te doen. Maar naarmate ze dagenlang steeds minder doet en zelfs een dag in de lift doorbrengt, omdat ze daar beter kan nadenken, gaan collega’s steeds geïrriteerder op haar reageren en wordt haar positie onhoudbaar. Takala wordt gezien als een serieuze bedreiging voor de bedrijfscultuur van Deloitte: ze is een kapot radertje in de machinerie.

Sinds 2007 heeft De Hallen Haarlem verschillende werken van Pablo Pijnappel (1979) aangekocht, waaronder de recentelijk verworven diapresentatie Fontenay-aux-Roses (2010). In zijn films en diaseries speurt Pijnappel zijn eigen levensgeschiedenis na en legt hij fictieve verbanden tussen de feitelijke geschiedenis en zijn persoonlijke herinneringen. In Fontenay-aux-Roses vertelt een enigszins melancholieke commentaarstem aan de hand van oude zwart-wit foto’s van Parijs, de stad waar Pablo Pijnappel geboren is, over personen en gebeurtenissen uit zijn jeugd. Twee afzonderlijke verhaallijnen vloeien op een wonderlijke manier samen en roepen allerlei associaties op.

Naast het werk van Pablo Pijnappel en Pilvi Takala werd ook een selectie leporello’s uit het fotoproject Urban Future van fotograaf Hans Scholten (1952) getoond. In dit omvangrijke project documenteert hij de gevolgen van de verstedelijking van de wereld. Door dit archief telkens aan te vullen, te reorganiseren en nieuwe verbanden te zoeken, tracht Scholten tendensen in kaart te brengen die iets kunnen tonen over de toekomst van de wereld.

Andere werken die deel uitmaakten van de aanwinstententoonstelling zijn vanitasbeelden van Guido Geelen (1961), glasobjecten van Ritsue Mishima (1962) en een stilleven van Maaike Schoorel (1973). Laatstgenoemde had in De Hallen in 2008 een solotentoonstelling en in de serie Conversation Pieces toont het Frans Hals Museum najaar 2012 haar werk in combinatie met 17e-eeuwse stillevens.