Voorjaar 2006 toonde Ronald Cornelissen (Rotterdam, 1960) in het Kabinet van De Hallen Haarlem een aantal recente tekeningen, die deel uitmaken van een grote serie. In deze reeks staan elementen uit interieurs en exterieurs op gespannen voet met elkaar. “De serie gaat onder meer over onze gespleten omgang met de natuur en daaruit volgende thema’s als de tegenstelling tussen rationalisme en mystiek, of die tussen beschaving en barbarisme”, aldus de kunstenaar, en: “Mijn tekeningen reflecteren mijn visie op bepaalde aspecten van onze moderne samenleving die ik fascinerend vind, maar ook als bedreigend ervaar.”

De inkttekeningen van Cornelissen zijn donker en koortsachtig. De snelle, trefzekere hand van de kunstenaar verraadt zijn interesse in de wereld van de strips. Hoewel de laatste jaren steeds minder expliciet zichtbaar, is het stripelement toch een constante factor in het werk van Cornelissen. Na een periode met muziek bezig te zijn geweest, ontdekte de kunstenaar de wereld van fanzines en underground-comics, waarin hij nog steeds een actieve rol speelt. Zijn internationale publicatie Wormhole is een alom gerespecteerd podium voor (strip)tekenaars die vaak ook nog in andere disciplines werkzaam zijn. Als hij een driedimensionale installatie maakt, of zijn tekeningen toont, is muziek ook steevast een ingrediënt van de presentatie. De tekeningenserie in De Hallen bijvoorbeeld ging vergezeld van een soundtrack (van Alan Bishop), die nauw aansloot bij de sfeer van het werk van Cornelissen. “Muziek is een belangrijk bestanddeel van mijn werk. Het mooie van muziek is dat het al beelden oproept, en zo een aanvulling kan zijn op de beelden die ik in mijn tekeningen produceer.”

Toch is een groot deel van Cornelissens inspiratie afkomstig uit de beeldende kunst. “In mijn tekeningen zijn onmiskenbaar comics-invloeden aan te wijzen. Maar traditionele Chinese en Japanse prenten zijn net zo belangrijk voor me. Ik hou erg van de manier waarop zij met inkt omgaan, en hoe binnen de kaders van één tekening een verhaal wordt verteld, vol verwijzingen en symboliek. En naast Franz West en Thomas Hirschhorn is ook Philip Guston is een grote inspiratiebron. Hoe hij zijn schijnbaar onschuldige voorstellingen voorziet van een onderhuidse woede, een ingehouden gewelddadigheid, vind ik heel erg interessant.” Het is precies die combinatie van dagelijksheid met potentieel onheil die ook het oeuvre van Cornelissen zelf zijn prikkelende kwaliteit verschaft, én, in een wat bredere context, zijn maatschappelijke urgentie.