De groepstentoonstelling Superficial Hygiene toonde jonge kunstenaars die werken met de nieuwste digitale technieken maar deze tegelijkertijd kritisch benaderen. De brede toegankelijkheid van hyperscherpe HD video, levensechte 3D-animatie en krachtige beeldbewerkingsoftware heeft tal van nieuwe mogelijkheden gecreëerd om de werkelijkheid dichter te benaderen. Maar met de glanzende naadloosheid van dit digitale werk is tevens een nieuw, enigszins unheimisch, realisme ontstaan. Een realisme dat even verleidelijk als verwarrend en verontrustend kan zijn. Wat zit er verstopt onder die perfect glimmende, hyperrealistische maar oppervlakkige buitenkant? Wat gebeurt er als je daaraan peutert en achter het oppervlak probeert te komen?

In Superficial Hygiene kwamen verschillende artistieke benaderingen bij elkaar waarin deze nieuwe verhouding tussen het kunstmatige en het reële centraal stond. De tentoonstelling was als het ware opgebouwd tussen twee werken die elk een andere kijk bieden. Aan de ene kant de fysieke beschadiging en reparatie aan het oppervlak bij The Kings van Erik van Lieshout en Kelley Walker, dat de nadruk legt op de relatie tussen object en lichaam. Aan de andere kant stond het glanzende, ritmische video-essay van Turner Prize-winnaar Elizabeth Price, The Woolworth’s Choir of 1979, voor de relatie tussen beeld en taal. In deze video verweeft de kunstenaar drie verhaallijnen door middel van grafisch beeld, found footage, archiefbeelden en fotomateriaal.