In een kleine expositie in het Frans Hals Museum worden schilderijen en collages van de Duitse kunstenaar Thomas Eggerer naast schilderijen van Jacob van Ruisdael en Pieter Jansz Saenredam getoond.  De tentoonstelling wil laten zien dat het definiëren van ruimte in de schilderkunst weliswaar al eeuwenlang onderzocht wordt en als zodanig een rijke historie kent, maar dat het desondanks nog steeds actueel is en tot de op de dag van vandaag kunstenaars blijft intrigeren.

Thomas Eggerer (München 1963) woont en werkt in New York. Zijn werk bevindt zich in vele museale en particuliere collecties.

De schilderkunst van Thomas Eggerer is niet gericht op een schoonheidsideaal en esthetische canons. Het schilderen is voor hem evenmin een spontane uitbarsting van gevoelens, laat staan dat het dient als een platform voor spectaculaire artistieke hoogstandjes. Een dergelijke eenzijdige en eenduidige benadering van de schilderkunst is hem vreemd. Zijn schilderijen getuigen veeleer van een intellectuele gelaagdheid en zijn vaak tot in detail beredeneerd. Eggerer zoekt in ieder schilderij de smalle marge op waarin schilderkunstig gevoel en ordenend intellect elkaar ontmoeten en in evenwicht geraken.

Eggerer, Ruisdael en Saenredam hebben, ondanks de enorme verscheidenheid in thematiek en schilderwijze, met elkaar gemeen dat ze het schilderij willen laten ademen. Schilderkunst is voor hen in de eerste plaats het scheppen van ruimte in het platte vlak. Zij zien het schilderij primair als een ruimtelijke constructie; de ‘stoffage’ met verhalende elementen komt duidelijk op de tweede plaats. Zeker in de schilderijen van Eggerer en Saenredam ontbreekt meestal een dramatisch hoofdmoment, waaraan de rest van de voorstelling volledig ondergeschikt is.

In hun schilderijen zijn de licht- en schaduwpartijen zodanig evenwichtig gedrapeerd, dat ze de totaliteit van het schilderij nergens verstoren. Alles is in vorm, kleur en lichtwerking zorgvuldig op elkaar afgestemd. Altijd is er die precieze choreografie van de figuren, waarvan ieder detail en gebaar is geïntegreerd in de totale ritmering van het schilderij. Die heldere, formele structuur wordt nog versterkt door de anonieme figuren die geen anekdotische handelingen verrichten of een bepaalde rol vertegenwoordigen. Het zijn min of meer statische figuren met nauwelijks enige lichaamstaal of mimiek. Behalve een compositorische eenheid heerst er in hun schilderijen ook een picturale eenheid die gebaseerd is op een subtiele manipulatie van lichteffecten en tonale kwaliteiten. Het licht is strategisch over het beeldvlak verdeeld, terwijl de delicate verfbehandeling zorgt voor een rustige opbouw.