Huis uit, museum in! Om het (gedeeltelijke) einde van de culturele lockdown te vieren doet het Frans Hals Museum mee aan de open-source tentoonstelling ‘Unlocked/Reconnected’. Samen met een groot aantal andere musea, galeries en andere kunstinstellingen in Nederland vieren we de heropenstelling van ons culturele ‘(t)huis’ met een werk uit eigen collectie dat de periode die achter ons ligt verbindt met de toekomst. In de entree van Hof toont het Frans Hals Museum Project in het Frans Halsmuseum I van Pink de Thierry. In de entree van Hal zijn twee foto’s  van Luuk Wilmering te zien.

De begrippen ‘huis’ en ‘thuis’ hebben tijdens deze COVID-19-pandemie een bijzondere lading gekregen. ‘Thuis’ is de fysieke plek dichtbij, de ruimte van je huis, maar ook het ‘land’, het gebied dat je mist als je er niet meer kunt verblijven.
Wat is ‘thuis’ in een tijd van een pandemie? Je huis kan een plek voor genegenheid en geborgenheid zijn, maar ook een plek die gekenmerkt wordt door oppressie en angst. En voelde ons huis überhaupt nog wel als een thuis in een wereld
die geglobaliseerd, gedigitaliseerd en permanent in beweging is?

PINK de Thierry, geboren als Helena Scheerder, staat bekend om haar performances. Tussen 1980 en 1995 voerde ze verschillende projecten uit met haar partner en dochter onder de noemer MWC (Man Woman Child). In Standing Stone (1989) wandelden zij vanuit Amsterdam naar Zandvoort. Hun bagage bestond uit een zwerfkei. Onderweg dineerden en overnachtten ze in het Frans Hals Museum. Het bezoek werd vastgelegd met foto’s.

PINK maakte van het museum zo niet alleen een openbare plek waar kunstwerken worden tentoongesteld, maar ook een privéruimte waar ze met haar
gezin sliep en at. Het Frans Hals museum kreeg daarmee tijdelijk het karakter van een verblijfsplek, een ‘thuis’.

De COVID-19-pandemie lijkt een collectieve harde les in het feit dat het leven niet volledig controleerbaar is. Het virus dwong ons tot stilstand, isolement of in elk geval tot onvrijwillig binnenblijven. Je bewust afsluiten van de buitenwereld en ‘stille’ tijd creëren om te denken of te maken wordt traditioneel geassocieerd met het  kunstenaarsatelier. Op de foto zien we de kunstenaar in de beslotenheid van zijn studio. Rondlummelend. Starend naar buiten. Een stille schreeuw slakend zonder dat iemand hem hoort.

Toen Luuk Wilmering dit werk maakte speelden bij hem vragen over het idee dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen levensloop. Wilmering trekt het idee dat je geluk en succes kunt afdwingen in twijfel. Hij relateert dit onder meer aan het feit dat een van zijn broers is geboren met een verstandelijke beperking. Wilmering ziet het leven eerder als een aaneenschakeling van toevalligheden en vindt de positie van de nietsnut daarin erg aantrekkelijk.