Met grote ogen staart een insectachtig dier de kijker recht aan. Door de heftige kleuren, vooral het dominante rood, en de dikke lagen losjes opgebrachte verf, krijgt het beest een dynamisch, al dan niet wild karakter: kenmerkend voor de meeste wezens die Karel Appel schilderde. Appel werkte aan dergelijke schilderijen zonder vooropgezet plan, het ging in de eerste plaats om een spontane overgave aan het materiaal. Zoals hij het zelf verwoordde: ‘ik rotzooi maar een beetje an. Ik leg het er tegenwoordig flink dik op, ik smijt de verf er met kwasten en plamuurmessen en blote handen tegenaan, ik gooi d’r soms hele potten tegelijk op.’ Al schilderend doemden als vanzelf voorstellingen op. Dit door Appel zelf geschapen beeld van de kunstenaar die maar wat aan het ‘rotzooien’ is, maakte hem voor velen tot het prototype van de ‘moderne kunstenaar’: iemand die werk maakte dat je ‘zelf ook wel kunt maken’. Ook al verafschuwden velen Cobra-schilderijen zoals dit werk, Appel en zijn geestverwanten wisten de schilderkunst een originele nieuwe wending te geven.