Op deze tentoonstelling waren twee aangrijpende videofilms van Wearing te zien. In Trauma (2000) vertellen mensen over hun traumatische jeugdervaringen, terwijl Prelude (2000) een postume lofzang is op een jonge, plotseling overleden alcoholiste.

Gillian Wearing (Birmingham 1963), winnaar van de prestigieuze Britse Turner Prize in 1997, is een van de succesvolste kunstenaars van Engeland. Samen met Damien Hirst, Tracey Emin en Sarah Lucas behoort zij tot de generatie van YBA’s (Young British Artists) die in de jaren negentig furore maakten. Wearings werk gaat bijna altijd over het verschil tussen het zichtbare uiterlijk van de mens en zijn onpeilbare innerlijk. In haar werk probeert zij een brug te slaan tussen hoe iemand echt is en de rol die hij of zij speelt in het dagelijks leven.

In de videofilm Trauma (2000) vertellen mensen, vermomd met een masker, over traumatische jeugdervaringen. De maskers zijn kindergezichten die verwijzen naar de leeftijd waarop de gebeurtenissen plaatsvonden. De maskers, die alleen de ogen zichtbaar laten, verbergen de gezichten van de personen die diep getekend zijn door huiselijk geweld en seksueel misbruik.

In de korte videofilm Prelude uit 2000 zien wij Lindsey, een jonge vrouw met piekerig haar, een sigaret achter haar oor gestoken, brutaal lachend, zo nu en dan een slok nemen uit een blikje bier. Een sobere vrouwenstem vertelt over haar ambities, verlangens en verwachtingen. Pas bij de aftiteling begrijpt de kijker dat dit niet de stem is van Lindsey, die een paar dagen na de opname van de video aan een leverziekte is overleden, maar die van haar tweelingzusje. Hoewel de opnamen dateren uit 1997 was Wearing zo geraakt door Lindsey’s dood dat zij pas in 2000 de videofilm monteerde. De verbijstering over haar dood is voelbaar in deze sombere, grijze videofilm – een prelude op de dood.