Een uitdrukkingsvol portret van de kunstenares Charlotte van Pallandt zelf, op 73-jarige leeftijd. Geen verfijnde en detailrijke ‘kopie’ van haar hoofd die alleen maar uiterlijke gelijkenis biedt, maar een portret dat iets van haar aard en karakter laat zien. Zo ging ze ook te werk bij andere portretkoppen, onder meer van vorstelijke personen (Wilhelmina, Juliana) en collega-beeldhouwers (Termote, Carasso). ‘Als je aanvoelt hoe iemand is komt het wezen er vanzelf in’, en: ‘Bij het portret moet je onmiddellijk iets zien dat buiten de gelijkenis omgaat en dat moet je maken.’ – zo beschreef ze haar psychologiserende benadering. Van Pallandt geldt als een van de interessantste naoorlogse figuratieve beeldhouwers van Nederland. Na een kortstondig huwelijk met een diplomaat, verkoos deze als baronesse geboren vrouw radicaal voor de kunst. Zij vertrok naar Parijs, volgde daar enig kunstonderwijs, en zou zich daarna vele tientallen jaren in haar Noordwijkse atelier aan de kunst wijden. Autonoom, en in een relatief isolement: ‘Gezelligheid en comfort zijn grote vijanden van creativiteit’, zo stelde zij ooit.