Het werk van de onlangs overleden fotograaf Gerard Fieret (Den Haag, 1924 – 2009) is een inspiratiebron voor een groeiend aantal jonge kunstenaars en fotografen, vanwege zijn compromisloze en experimentele benadering van de realiteit en zijn speelse omgang met het klassieke thema van het vrouwelijk naakt. Eén van die jonge kunstenaars is de Amerikaan Slater Bradley, van wie eveneens in De Hallen Haarlem werk werd getoond.

Voor Fieret vielen leven en werk vrijwel samen: jarenlang struinde hij de straten van Den Haag af op zoek naar de rauwe poëzie van de dagelijkse werkelijkheid. Twee onderwerpen lagen bij Fieret altijd voor op zijn lens: vrouwen en duiven. Zijn vrouwenportretten worden soms vergeleken met die van de Tsjechische fotograaf en generatiegenoot Miroslav Tichý (1926), wiens werk eerder is getoond in De Hallen. Maar anders dan diens meer voyeuristische foto’s is er in Fierets portretten altijd een intieme band en een speelse interactie tussen de fotograaf en zijn model.

Fieret fotografeerde tussen 1965 en 1975 met een ongekende gretigheid: er zijn duizenden afdrukken bewaard gebleven. Vanwege zijn onorthodoxe afdrukmethodes en suboptimale conservering zijn veel foto’s vuil en beschadigd geraakt, hetgeen in veel gevallen de authenticiteit van zijn rauwe voorstellingen alleen maar benadrukt. Een ‘echte Fieret’ is normaal gesproken te herkennen aan zijn handtekening en copyrightstempel, die hij prominent op de voorkant van de foto aanbracht.

In deze tentoonstelling was een twintigtal vrouwenportretten van Fieret uit de collectie van het Gemeentemuseum Den Haag bij elkaar gebracht. Deze selectie toonde zijn directe omgang met zijn onderwerpen, en werd gekenmerkt door een lichtvoetige, terloopse erotiek.