De Hallen Haarlem tracht binnen haar programmering een historische context te bieden aan de tentoonstellingen van hedendaagse kunstenaars en zo door verschillende generaties heen de tentoonstellingen thematisch met elkaar te verbinden. In dit licht was gelijktijdig met de solopresentatie van Roger Hiorns een tentoonstelling van Joseph Beuys (Krefeld, 1921 – Düsseldorf, 1986) geprogrammeerd. Het werk van deze sjamaan-kunstenaar lijkt in de periode na zijn overlijden langzaam uit het debat over de kunst te zijn verdwenen, maar de laatste jaren is de invloed van zijn artistieke ideeën weer terug te zien bij een jongere generatie kunstenaars. Bijvoorbeeld bij de eerder in De Hallen Haarlem getoonde werken van Navid Nuur, die in zijn speels-conceptuele sculpturen en installaties typische Beuys-thema’s als energie en transformatie van materialen tot onderwerp maakt. Ook bij Roger Hiorns zijn deze elementen van grote invloed op zijn beeldhouwkunst, die wordt gekenmerkt door procesmatigheid, interesse in spiritualiteit en rituelen, en een fascinatie voor het niet-zichtbare.

In het kader van de tentoonstelling van Hiorns in de Vleeshal waren in de Verweyhal twee belangrijke werken van Beuys bij elkaar gebracht: de omvangrijke installatie Voglie vedere i miei montagne uit 1971 en Straßenbahnhaltestelle ofwel Tramhalte uit 1976. De werken zijn afkomstig uit de collecties van respectievelijk het Van Abbemuseum en het Kröller-Müller Museum.

De installatie Voglie vedere i miei montagne (“Ik wil mijn bergen zien”) oogt als een interieur, met een centraal opgehangen lamp, een kast en een bed. Aan de muur van de ruimte hangt een jachtgeweer, dat is gericht op de foto van een vogel. Kenmerkende Beuys-materialen als vilt en koper zijn de overige bouwstenen van dit werk, dat in zijn titel verwijst naar de laatste woorden die de 19e-eeuwse schilder Giovanni Segantini op zijn sterfbed sprak. De met krijt op de objecten aangebrachte termen verwijzen naar het berglandschap. Beuys heeft een interieur gecreëerd dat zich met zijn natuursymboliek laat ervaren als een landschap. De mystiek van de natuur was voor de kunstenaar een belangrijk middel om toegang tot het spirituele te verkrijgen.

Beuys maakte de installatie Straßenbahnhaltestelle oorspronkelijk voor het Duitse Paviljoen op de Biënnale van Venetië in 1976. Het werk is gebaseerd op herinneringen uit zijn jeugd; het verwijst naar een monument dat naast de tramhalte stond en waarop hij elke dag op weg naar school ging zitten. Dit monument was opgetrokken uit oude artilleriehulzen en een Erosfiguur. Het werk van Beuys is een gietijzeren afgietsel van het oorspronkelijke monument, maar met een schreeuwend hoofd in plaats van de Erosfiguur. Naast zijn versie van het monument plaatste Beuys een stuk tramrails. Op de Biënnale werd het getoond binnen de historisch beladen context van het door Albert Speer (lievelingsarchitect van Hitler) ontworpen Duitse Paviljoen. De verschillende onderdelen van Straßenbahnhaltestelle werden nadien niet meer opgebouwd tot een rechtopstaand monument, maar naast elkaar op de grond gelegd, alsof ze voor altijd wachten op een toekomstig hergebruik. In dit werk worden noties als ‘transformatie’ en ‘proces’ niet vanuit het voor Beuys kenmerkende organische materiaalgebruik benaderd, maar worden ze toegepast op de levenscyclus van een kunstwerk: van betekenisvol monument tot de onttakelde herinnering aan een herinnering.