Juergen Teller (Erlangen, 1964) behoort tot de meest gevraagde modefotografen van de wereld. Hij werkt voor modebladen als ID, The Face, Arena, Purple, Vogue, Glamour en Marie Claire en maakt exclusieve reportages voor modehuizen en ontwerpers als Louis Vuitton, Yves Saint Laurent, Calvin Klein, Helmut Lang, Gianni Versace, Marc Jacobs, Hugo Boss, Diesel, Shiseido, Comme des Garçons en Givenchy.

Hij heeft samengewerkt met topmodellen als Kate Moss, Kristen McMenamy, Stephanie Seymour en Claudia Schiffer. Daarnaast heeft hij platenhoezen gemaakt voor o.a. Elton John, Björk, Sinead O’Connor, Cocteau Twins, Supergrass, Richie Rich, DJ Shadow en New Order. Teller ontving op 27 februari 2003 The Citibank Photography Prize (£ 20.000,-), de belangrijkste Britse prijs voor fotografie.

In de tentoonstelling ‘Märchenstüberl’ (Sprookjeskamer) toonde Juergen Teller een heel ander gezicht. De tentoonstelling besloeg zo’n 125 foto’s die er uit zien als ‘kiekjes’ van zijn geboortedorp en zijn familie, zijn vrienden en zijn modellen. De foto’s hebben een melancholische ondertoon, die verbonden is aan jeugdherinneringen.

Het is verwonderlijk dat Juergen Teller een superstatus als modefotograaf heeft bereikt, als men bedenkt dat hij zich in de jaren negentig heftig verzet heeft tegen het geijkte schoonheidsbeeld in de modefotografie. Conventionele denkbeelden over schoonheid en glamour werden door hem genadeloos onderuit gehaald. Hij heeft er in belangrijke mate toe bijgedragen dat de glossy fantasie van de jaren ’80 overgegaan is in het harde realisme van de jaren ’90.

Juergen Teller is voortdurend op zoek naar een ‘schoonheid’ die natuurlijker en mooier is dan de gesublimeerde perfectie die gewoonlijk in modetijdschriften wordt afgebeeld. Hij wilde in zijn reportages niet zozeer de kleding herkenbaar fotograferen, als wel een sfeerbeeld neerzetten en een bepaald levensgevoel naar voren brengen. Zo heeft hij de ‘junkielook’ bij de trendy modebladen geïntroduceerd: broodmagere, ziekelijk uitziende fotomodellen showen peperdure kleding op morsige, vervuilde locaties. Nan Goldin, die met haar rauwe foto’s een duidelijke trend heeft ingezet, geldt als zijn belangrijkste inspiratiebron.

Het fotoboek ‘Märchenstüberl’ (Sprookjeskamer) oogt als een alledaags fotoalbum met ‘kiekjes’ van zijn geboortedorp en zijn familie: moeder, dochter, vrouw, hond, poes, vrienden, modellen, alsmede snapshots van verjaardagen, feestjes en diners. De foto’s hebben een ondertoon van herinnering en melancholie, die onvermijdelijk opbloeit wanneer je terugvalt op je huiselijke omgeving en de streek van je jeugd. Ze zijn niet zo spectaculair als zijn modefoto’s, maar net zo echt, net zo direct en even herkenbaar. De Engelse kunstenares Tracey Emin schreef over deze serie het volgende “Als ik zijn opnames van al die mooie vrouwen bekijk, denk ik dat hij met ieder van hen naar bed is geweest. Zo ver gaat hij met zijn camera. Maar dat geldt ook voor de landschappen, de poezen, de mannen, de oude vrouwen, de grafstenen, de planten, het maakt niet uit wat het is; je merkt meteen dat hij ze heeft aangeraakt. Hij is ongelofelijk sensibel; hij probeert zijn onderwerp altijd een gevoel van hemzelf mee te geven.”