Gelijktijdig met de solotentoonstelling van Philip Akkerman toonde De Hallen Haarlem een selectie portretten uit zijn collectie hedendaagse fotografie. Waar de schilder Akkerman in zijn zelfportretten een breed spectrum aan gemoedstoestanden en schilderstijlen tot uitdrukking brengt, is ook in de fotocollectie van het museum de mens in al zijn hoedanigheden te zien.

In de tentoonstelling werden de grenzen van het portretgenre onderzocht aan de hand van het werk van uiteenlopende fotografen – van Koos Breukel tot Juergen Teller, van Céline van Balen tot Tracey Emin.

Klassieke portret-opvattingen, zoals te zien bij Breukel en van Balen, werden geconfronteerd met werk van fotografen die vanuit andere invalshoeken geïnteresseerd zijn in de mens. Modefotograaf Juergen Teller, bijvoorbeeld, maakt hippe en rauwe foto’s van beroemdheden (en zichzelf) in verrassende, onalledaagse situaties, waardoor de kijker een ander beeld krijgt van de doorgaans zo onkreukbarecelebrities. Het videowerk Cunt Vernacular van Tracey Emin is een openhartig zelfportret van de Londense kunstenaar, waarin ze tegen de achtergrond van haar deprimerende appartement droogjes de verschrikkingen (abortussen, zelfmoordpogingen) opsomt die ze in haar privéleven meemaakte. Ook in de foto’s van Boris Mikhailov staat de schaduwkant van het leven centraal: de fotograaf portretteert de outcasts van de Russische maatschappij op een niets verhullende, hoogst confronterende manier.

De in Op het tweede gezicht getoonde portretten lieten de mens zien in verschillende situaties, onder uiteenlopende sociale en economische omstandigheden. Sommige fotografen laten hun onderwerp nadrukkelijk poseren voor hun camera, andere houden zich zoveel mogelijk op de achtergrond en proberen tot meer terloopse, documentaire registraties te komen. Eén ding bindt deze kunstenaars: ze hebben allemaal een sterke natuurlijke interesse in de mens, en de drang om ons iets te onthullen dat áchter de pose ligt verscholen.